Collectieve verveling

Ik moet toegeven, ik heb het lang onderschat dat corona virus. Het bewijs dat mijn relativeringsvermogen wel ok is, misschien iets te ok dus. Pas donderdag besefte ik dat het menens is, net voor alles hier op slot ging.

De maatregelen die ik hoorde deden me wankelen, toegegeven vooral omdat er zoals bij iedereen toch wel wat praktische problemen waren. Maar tegelijkertijd zag ik ook het voordeel. Vele mensen worden verplicht om stil te staan bij waar het omdraait. De malemolen wordt gestopt op dagelijks niveau, jammer genoeg is er een overdrive op zorgniveau nu.

Diegene die, net als ik, niet in de zorg of winkel of transport of een andere essentiële sector werken mogen zich gelukkig prijzen. Leuke uitjes cancelen is niet erg, een opvangprobleem heeft meer omvang maar het kan dus wel erger denk ik dan. En toch lijken velen te vergeten dat hun rol makkelijk en eenvoudig is tegenover de rol van anderen.

Ik kan alleen hopen dat het ligt aan de disbalans die wordt ervaren. Want dat kan rare dingen teweeg brengen. Enerzijds heb je mensen die in overlevingsmodus gaan, vechten of vluchten. Heel beangstigend want het maakt hen letterlijk wild en hondsdol. Anderzijds zijn er ook die eerder in musketiersmodus gaan, 1 voor allen en allen voor 1. Dat contrast kon ik moeilijk bevatten, het bracht me ook even in disbalans.

Al duurde dat niet lang. Wanneer ik tijdens een wandeling in een zalig rustige stad opmerk dat mensen genieten van de kleine dingen, dat het samenzijn met mijn gezin nog meer deugd doet en niks eventjes van “moeten” aanvoelt moet ik toegeven dat ik van dit kantje keihard geniet. Mijn focus ligt daarop en zonder de harde realiteit te negeren weet ik, ik ben bij de groep met de makkelijkste rol. Ik mag dankbaar zijn en genieten van mijne zetel. Alleen daardoor help ik iedereen rond mij, simpeler kan niet. Dus ook IK vraag, doe niks want zo doe je ook iets.