Tis een torenhoog cliché maar het klopt als een bus…je kan pas echt van een ander houden als je jezelf graag ziet. Er is geen ander onderwerp dat meer besproken, bezongen en misschien zelfs vervloekt is als de liefde en ook ik stelde me al heel lang de vraag wat het nu eigenlijk is “liefde”. En in mijn hoofd gaat het van het melige “i wanna know what love is” tot het ietwat foute “what is love?” 🙂

Ik klink luchtig en speels over wat ooit zwaar en donker voelde. Sinds mijn leven terug in balans is, voel ik opnieuw het verhelderende effect die het met zich kan mee brengen. Het terug toelaten, laat me vooral toe om het te geven. Onvoorwaardelijk, ondoordacht en heel oprecht. Of het nu over de liefde voor mijn kinderen, mijn man, mijn familie, vrienden of mezelf gaat, het voelt vederlicht. Het maakt me dan ook even positief emotioneel als ik van verschillende mensen hoor dat ik (terug) rust uitstraal. Zonder het te weten, bevestigd dit compliment dat ik ben waar ik zo graag wou zijn…bij mezelf, mijn rust en liefde gevend.

Maar het blijft moeilijk om te omschrijven wat liefde nu eigenlijk is. Wanneer ik na een leuke avond naar huis rij, bezingt Bart Peeters het op zo’n simplistische manier dat zijn definitie niet helderder kan zijn. Of het nu over liefde voor een ander of liefde voor jezelf gaat, die 2 zinnen vatten alles samen “Liefde is alles liefde is alles, wat er blijft wanneer de rest verloren is. En zonder loopt het meestal ergens mis”

1 ding is zeker, zonder had ik het niet gered.

Vreemde ogen dwingen! Het is een uitspraak die vaak gebruikt wordt als een kind aangenamer gedrag vertoont dan thuis. Hen grootbrengen is nooit een brokkenloos parcour, de ongebalanceerde maatschappij van heden zorgt niet alleen voor meer maar ook voor complexere obstakels en uitdagingen.

Speelsheid, pure onbetaalbare fun die geen cent kost en hun eigenheid motiveren maakt deel uit van het o zo nodige tegenwicht. Maar om het kind, kinderlijk te houden mag het belang van tradities niet geminimaliseerd worden. Zelf terugkerende, versterkende gewoontes creëren is een goeie start maar de kracht van jarenlange tradities mag niet onderschat worden.

Net daardoor voel ik een grote teleurstelling bij het lezen van het artikel over het al dan niet in stand houden van de kindervriend, Sinterklaas genaamd. Ondanks dat eerlijkheid bij ons thuis de belangrijkste waarde is, vind ik het onnodig om het zover door te drijven. Het in leven houden van de traditie nadat het geheim aan de kinderen onthuld is, kan zeker. Maar ik kan bevestigen dat de magie, de verwondering en het respect voor deze traditie mee verdwijnt met de leugen.

Liegen in de opvoeding klinkt dan heel fout in theorie, in de praktijk is het onvoorkomelijk. Je kind direct laten meedraaien in deze hectische, doldraaiende en soms extreem harde wereld zou hen angstig en wantrouwig maken. Dus iets deels verzwijgen is een vorm van bescherming en hun vertellen over een superactieve, attente oude Spaanse man leert hen bij dat goed gedrag beloont wordt. Eenmaal ze weten hoe de vork in de steel zit, zijn ze aanvankelijk teleurgesteld maar op dat moment leren ze ook daar mee omgaan. En dat is broodnodig voor de “grote mensen wereld” waar ze later in komen.

Een voorbereidende leugen om later te kunnen fungeren en soms leugenachtige figuurlijke klappen te kunnen opvangen en verteren. Het start voor de kleine mensen onder ons nu al te vroeg, gun hen dus hun ontsnappingsmomentjes. De Sint, de kerstman, de paashaas, de tandenfee en andere sprookjesachtige figuren houden hen “echt” kind. Dat wij als volwassenen liegen, vergeven ze ons maar al te graag en in vergelijking met andere leugens die iedere volwassenen wel eens verteld is dit de meest verantwoorde.

Aan de hersenscan die ik een jaar geleden kreeg te zien valt niks meer te veranderen maar dit medisch netjes aantoonbaar gegeven bracht de mentale toestand naar boven en leidde uiteindelijk naar dit moment. Misschien heet het volgens sommige “genezen”, anderen noemen het “veranderd”, voor mij voelt het als “herboren”. Deze week was de laatste sessie van mijn relaxatietherapie, na net geen jaar van verschillende therapieën te combineren is dit de mooiste afsluiter die ik me kan voorstellen.

Toen ik er voor het eerst binnen stapte, staken mijn schouders net mijn oren niet voorbij. Mijn ademhaling ging niet verder dan mijn keel en haalde topsnelheden waardoor de woorden die ik sprak een en al onrust weergaven, mijn houding was verkrampt en angstig. Mijn modus schakelde constant tussen vluchten en vechten. Al lang zo bleek want de uitputtingsslag tussen de 2 versies van mezelf resulteerde uiteindelijk in emotionele en fysieke uitputting. Te lang, te overprikkeld…

Als ik er nu op terug kijk lijkt het traject die ik aflegde zwaarder dan het nu voelt, gaande van gesprekstherapie, cognitieve therapie, hsp sessies, loopbaanbegeleiding tot revalidatie gevolgd door personal coaching voor het fysieke gedeelte maar de constante in mijn traject was dus relaxatietherapie. Net voor ik vertrek wordt ik gecomplimenteerd voor het voorbije jaar. Een jaar waarin IK mijn stappen bewust zette, mijn tempo niet meer koppelde aan verwachtingen, mijn grenzen duidelijker trok en uiteindelijk mezelf terug vond.

Het klinkt als een happy end maar het voelt als een nieuw begin. En toch…eerder deze week zag ik op sociale media een post die me raakte, los van het politieke karakter die er achter zit. Een petitie die werd opgezet voor de terugbetaling van psychologische zorg voor iedereen. Ondanks de sterktes die ik heb gevonden, heb ik me heel zwak gevoeld, alle therapieën waren nodig om te komen waar ik nu sta maar goedkoop zijn ze niet. En de terugbetaling was beperkt, het randje van burn-out valt buiten de boot als het over psychologische zorg gaat, hsp al helemaal omdat dit een eigenschap is die je mits de juiste omgeving en begeleiding naar een sterkte kan ombuigen.

Klagen doe ik niet want ik kon gelukkig dit traject afleggen. Maar heel even sta ik stil bij diegene bij wie een afspraak maken bij de psycholoog niet kan omdat een hap eten, een dak boven het hoofd en een warm huis nu eenmaal prioriteit zijn. Ik begrijp als geen ander dat de basisbehoeften voorrang hebben, ooit was er een tijd waarin het ook bij ons zo was. We hadden het gevoel dat we buiten de maatschappij leefden en werkten keihard om er terug boven te komen. 2 jobs combineren, meer werken en minder genieten voor enkele jaren. Het ligt allemaal heel ver achter ons maar het was de start van de maatschappelijke race waar we zo voor vochten.

Wat ik echter nooit heb begrepen is waarom gezondheid geen basisbehoefte is. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik niet toen ziek ben geweest want rekenen en tellen om toe te komen is evenzeer stresserend en nefast voor de mentale gezondheid. Het is dan ook logisch dat de grote kosten worden weggelaten tot op het moment dat een ambulance nodig is. Voor de dure elektriciteit worden budgetmeters voorzien maar budget voor medische zorg wordt beperkter, voeding wordt via de voedselbanken verdeeld maar de terugbetaling van psychologische zorg wordt beperkter, mooie acties zoals rode neuzen dag worden opgezet maar het taboe op psychologische hulp bij -18 en +65 neemt zo toe dat de terugbetaling beperkt wordt. Snappen wie snappen kan!

Het maakt de idealist in me wakker en tegelijkertijd weet ik dat beide zijden complexer zijn dan dat ik het voorstel. Maar een bekende Vlaamse zanger zong ooit, hoop doet leven…en zo verleg ik mijn idealistische gedachten weer even. Terug naar mijn nieuwe IK, hoopvol, zelfbewust, positief, rustig, levenslustig, creatief, nieuwsgierig en toch nog steeds een tikkeltje ongeduldig.

Kleine flashback naar de woorden van Marcel Hendrickx enkele weken geleden bij het lezen van het artikel van topcoach Paul Van Den Bosch. Hierin omschrijft hij zelfzorg als een onderneming. En maakt hij duidelijk dat de onevenredige balans van 20% zelfzorg en 80% inspanning voldoende is. De 80_20 regel is dus effectiever dan de perfecte 100%. Of zoals hij het verwoord “Perfectionisme haalt ons naar beneden.” We geven de volle 100% en soms meer daaraan weg. We gaan aanvankelijk moeiteloos over onze grenzen om zo perfect mogelijk te zijn, te handelen. Picture perfect aan de buitenkant, somber en verwaarloosd aan de binnenkant. De competentie “perfectionistisch ingesteld” is niks meer dan een synoniem voor zelfdestructie.

En naast me groeit de nieuwsgierigheid van de volgende generatie over wat ik aan het lezen ben, over waarom perfect niet ok is. Zonder diep te moeten nadenken, tover ik een onbestaand maar veelzeggend woord naar boven. Perfecht! En nee, dit is geen schrijffout. Ik leg hem uit dat je beter perfecht bent dan perfect. Perfectionisme richt zich namelijk op de buitenwereld, bewondering van een externe factor die je een verslavende shot heeft van wat aanvankelijk aanvoelt als geluk. Maar wat gebeurt er als de prestatie al lange tijd is geleverd? Als de voetjes terug op de grond komen. Sta je dan stabiel of zoek je angstig naar een volgend iets die je een korte dosis kan geven? Jaag je er op de duur zo op dat je jezelf verliest, voorbij loopt? Vlucht je dan niet steeds verder weg van je eigenheid om toch maar onbereikbare perfectie te benaderen? De drang om een perfect beeld naar de buitenwereld te tonen overgroeit de authenticiteit.

Als je tevredenheidsgraad intern gericht is, als je echt weet en toegeeft dat je inzet matcht met je capaciteiten en de balans tussen deze beiden evenwichtig is dan ben je perfecht. Echtheid is namelijk niet perfect, echtheid is jezelf trouw blijven zonder een ander nadeel te willen te doen. Om perfect te zijn, moet je je eigenlijk anders voordoen dan je bent. Per definitie is perfect dus fake. Vandaar dat perfecht dus een betere keuze is voor jezelf maar ook voor je omgeving. Na het behalen van een positief resultaat schiet je niet in een overdreven euforie die je hoog boven de wolken doet zweven, weliswaar alleen. Nee, je beseft dat ook dit een momentje is waar je ten volle van geniet op je eigen manier. Net zoals je geniet van het zien van een positief resultaat bij een ander. Een iets minder resultaat trekt je niet de dieperik in maar doet je relativeren en je beseft dat je er iets uit kan leren.

Het is een keuze, elke dag opnieuw. Een keuze om tevreden te zijn met wie je bent, wat je hebt, waar je staat, wat je doet. Zelfzorg toepassen is een levenstijl, in het begin vraagt het misschien wat meer inspanning maar als je dagelijks kiest om van jezelf te houden, voor jezelf te zorgen dan komt de zorg en liefde voor en van de ander vanzelf. Echtheid moet namelijk niet worden nagejaagd.

De zichtbare warmte van mooie herfstkleuren dompelen me onder in een gezellige sfeer. De frisse lucht vult mijn longen en vult beetje bij beetje mijn fysiek energievat aan. Het lichaam geniet van de broodnodige extra aandacht en rust.

De herfst, het mooiste seizoen om te wandelen. Het kleurenpalet die een zonnige herfstdag meebrengt compenseert de gure regendagen. En toch…ieder jaar opnieuw hoor je dat mensen het net in deze periode moeilijk hebben. Jammer maar begrijpelijk. De zomervakantie is gedaan, de dagelijkse flow loopt weer op zijn gebruikelijke tempo, de ziektekiemen worden actiever, de dagen lijken korter en het weer wispelturiger. De donkerte nodigt uit om je focus op de kille nadelen van de herfst te houden. Voor je het weet overspoeld de somberheid ongevraagd lichaam en geest. Zelfzorg, vertragen, bij jezelf blijven, nu is het extra belangrijk.

Vanuit een heimwee naar de zwoele zomeravonden bleef ook ik vroeger vastklampen aan het swingende zomerse ritme. Negerend wat de herfst brengt en biedt. Een rustplek voor een volgend drukke periode, tijd om dicht bij mezelf te komen voordat versierde bomen en vliegende rendieren met de naam Rudolf samen met andere leuke fantasiewezens me meenemen in een periode van drukke gezelligheid. De bruinrode bladeren die vallen tonen hoe mooi loslaten kan zijn, het voorzichtig neerdwarrelen staat symbool voor het vertragen. De kleuren in dit seizoen kunnen niet genoeg worden bewonderd, de kracht van de wind waait de kopzorgen weg, de regen maakt de plassen die uitnodigen om het kind in jezelf sprongetjes te laten maken. De warmte van de herfstzon kan je meenemen naar binnen terwijl je knus samenzit en op een liefdevolle, rustige manier praat, eet, drinkt, lacht…De donkerte geeft me de kans voor extra rust, extra warmte en liefde ondersteund door het vuur van kaarslichtjes.

Het voelt sprookjesachtig en toch echt tegelijk. En genietend van een deugdoende herfstwandeling bedenk ik me hoe eenvoudig het is om in dit seizoen voor jezelf te zorgen. De tips deel ik hieronder graag met jullie.

Dat ik de “Dag van het gevoel” niet wou missen stond als een paal boven water. Een van de lezingen ging namelijk over HSP@work, laat dat nu net een van mijn grootste struggles te zijn geweest de voorbije maanden.
Wanneer ik mezelf de vraag stel wat ik verwacht, denk ik vooral met het oog op de toekomst aan tips om dit kenbaar en krachtig te maken in een professionele omgeving. Op mijn honger bleef ik zeker niet zitten, de inzichten werden uitgebruid en bevestigd door de vele “aha’s”, “oeie’s” en “oepses” die zich in mijn hoofd vormden.

De dag zelf was voor mij een blij weerzien van de mensen die ik het afgelopen jaar op mijn HSP pad kruiste. Stuk voor stuk voel ik een intense dankbaarheid voor ieder die ik in de laatste paar maanden een stukje leerde kennen, want de kennismakingen brachten steeds nieuwe inzichten, inspiraties, verbondenheid, herkenbaarheid…
Op privé vlak kan ik dan ook met een opluchting zeggen dat mijn HSP balans goed zit, de schaamte is er niet meer, de (zelf) aanvaarding is er, de rust is daar weder gekeerd. Op werkvlak is het nog koffiedik kijken maar met het volste vertrouwen in mijn eigen ik, zijn de eerste stappen daar ook gezet.

Vreemd genoeg wijken deze tips niet zo sterk af van wat ik in mijn prive leven toepas. Zelfzorg, mildheid voor een ander maar ook voor mezelf, communicatie. Mijn notities en inzichten zijn zo uitgebreid om ze hier te de delen. Maar de conclusie is een torenhoog cliche, een oude welbekende spreuk “Begin bij jezelf!”
HSP zijn is niet negatief maar wordt nog te vaak zo gezien, mede dankzij het feit dat het soms ook wordt gebruikt als een zuil waar men zich kan achter verstoppen. Ja, ik beken! Ook ik heb me ooit op een mummie-achtige manier gewikkeld in zelfmedelijden, om daarna hard weg te lopen van de niet zo leuke kanten die je als HSP’er voelt. De vele positieve en sterke kanten negeerde ik hier net zozeer mee.

En ze zijn talrijk die sterktes. Wist je dat mensen met HSP goede leiders zijn, niet zozeer de manager die goochelt met facts en figures maar wel de anticiperende, richtinggevende leiders. Door hun creativiteit en sterke nood aan verbondenheid weten ze intuitief hoe de dynamiek in een team kan worden gecreeërd en ook worden behouden. Door diezelfde creativiteit leggen ze verbanden die anderen (nog) niet zien en ookal probeert iemand hen wat wijs te maken ze zijn een krak in non-verbale communicatie. Maar de grootste “oeps” kwam er toen er werd gesproken over de manipulatieve skills die een HSP’er bezit. Dit leek me namelijk zo tegenstrijdig. Nauurlijk had ik van mezelf door dat ik het wel eens durfde, al hield ik het ook vaak in. Het bracht me al enkele keren op een schuldgevoel omdat ik dacht dat ik iets teveel naar mijn hand had gezet. De reden waarom ik blijkbaar hierover zoveel worstel met mezelf is zo logisch maar was nog ongezien door mij.

Positieve manipulatie: net zoals egoïsme heeft het woord manipulatie een negatieve bijklank terwijl dit in sé niet zo is. Wanneer je handelt uit jezelf maar met respect voor een ander, kan het gewoon niet negatief zijn. Als HSP’er is het emaptisch vermogen groter waardoor het manipuleren wordt afgewogen. Handelen puur uit jezelf als HSP’er lukt niet als men iets wil manipuleren. Maar als de balans in evenwicht is, is dit een voor iedereen voordelige, positieve vorm van manipulatie.
Deze sterktes komen tot hun recht als een HSP’er floreert, zich goed voelt maar ook de verantwoordelijkheid voor zelfzorg neemt. Er mag niet uit het oog worden verloren dat de nodige rusttijd nodig is, dat men af en toe moet ontprikkelen om zo de emotionele stabiliteit te behouden.

De ultieme tip kwam dan toch in de vorm van communiceren over HSP. Laat je dit weten aan je werkgever of niet? Het is een vraag waar ik in het verleden helemaal de bal missloeg. Directe communicatie, dacht ik. Eenmaal ik de aanvaarding zelf had doorgemaakt schreeuwde ik nog net niet van de daken dat ik HSP was, zonder meer.
Dat ik het mezelf niet makkelijker door had gemaakt ondervond ik snel maar zoals steeds leerde ik hieruit. De tip over hoe ik het wel kan doen, komt dus als geroepen. Verstop het niet, benoem de sterktes en herleid eventuele complimenten naar het onderwerp. Er hangt nog een te groot taboe en te veel negativitiet rond het kenmerk dat men er vooral de nadelen van ziet, de voordelen zijn nog te verborgen en te weinig in het licht gesteld.

Dat verklaart ook het feit dat vele hoog beklede functies zelden tot nooit openlijk kenbaar zouden maken dat ze HSP’er zijn. Ongetwijfeld bestaan ze maar op professioneel vlak is het blijkbaar nog onaanvaardbaar omdat HSP als een zwakte wordt gezien, dit resulteert in een schaamtegevoel. De combinatie van dit schaamtegevoel met dergelijke functies zorgt ervoor dat men “in de kast” blijft en hun kwetsbaarheid niet als sterkte gebruikt. Bijgevolg wordt er onvoldoende ingezet op de competenties van de werknemer(s) op alle lagen, ongeacht of de werknemer nu een HSP’er is of niet.

Als men als HSP’er een hoger functie bekleed is het dus net heel belangrijk om dit kenbaar te maken, bespreekbaar te maken. Hierover in dialoog gaan en zorgen voor een blijvende connectie is belangrijk. Zelf al voelt die connectie niet altijd positief, aanvaard de kritiek en ga er constructief mee aan de slag om de beste versie van jezelf te worden. Uiteraard zijn cijfers belangrijk voor een werkgever , gebruik dit om aan te tonen hoe de invloed van psychomatische klachten steeds verder groeit door het negeren van de eerste signalen die vaak opduiken. Als een werknemer twijfelt over zijn job is directe actie nodig, kleine stappen kunnen dan voldoende zijn om iemand aan boord te houden. Belangrijk is dat een werknemer dat moet durven aangeven en een werkgever dit niet zomaar naast zich mag leggen. Wanneer een werknemer op eigen initatief start met loopbaanbegeleiding is het vaak al te laat, is men al te lang aan het twijfelen, staat men al te lang onder stress. Als de werkgever de mogelijkheid krijgt hier van in het begin op in te spelen is de kans op win-win groot. Het is dus ook hier een gedeelde verantwoordelijkheid.

Als werkgevers inzien dat inzetten op competenties en persoonlijke groei, dat kwetsbaarheid geen zwakte is en dat transparante communicatie nodig is, zal men op langere termijn ook een groei in hun productiviteit ervaren. Het welbevinden van alle werknemers is belangrijk en dus ook als die werknemer HSP’er is. Of zoals Fons Leroy alleszeggend de lezeing afsloot “Beter 1 HSP’er uit de kast, dan 10 op de vlucht”

Dit grote stuk werd aangevuld met een 2de lezing of perfectionisme maar ook een videoconferentie met Elaine Aaron brachten heel wat bij. Teveel om hier nu op te noemen. Het gaf me veel bijkomende zaken die ik op een of andere manier ooit wens te delen, niet meer schreeuwend maar gewoon door IK te zijn. Door af en toe de pauzeknop in te drukken en gewoon te genieten van wat ik heb, gelukkig te zijn met wat ik heb. Het lied die Tom Helsen samen met Buurman schreef voor de campagne “Hoogsensiviteit (h)erkend” en gisteren live bracht, klinkt nog mooier door het bijhorende verhaal die Tom met ons deelde. Opnieuw herkenbaarheid en een grote bewondering voor hoe hij hier openlijk kan en durft over spreken, want naast het feit dat er op de werkvloer nog heel wat taboe is rond HSP is dit voor de mannen een zo mogelijks nog groter taboe.

Maar ik had voorgenomen op hier enkel het stukje HSP@work te bundelen. De rest komt ongetwijfeld nog wel eens ergens aan bod. Enkel het lied zelf wil ik jullie niet onthouden.

Het lijkt oneindig lang geleden maar het dringt stilletjes tot me door. Ik luister en lees terug meer het nieuws. Mijn brein leek zo verzadigt van alle prikkels dat het dagelijkse nieuws iets was wat ik vluchtig hoorde voorbij zoeven. Tijdens mijn vlucht herhaalde zich in mijn hoofd vaak het zinnetje die Del La Soul begin de jaren 90 op zijn antwoordapparaat rapte “I can’t understand what the problem is
I find it hard enough dealing with my own biz”

Maar bij het horen hoe een Nederlands gezin jarenlang afgesloten van de buitenwereld leefde, lijkt het of de beestjes die de kersverse Brugse dierenpolitie aantrof dan ook stukken trager dan Eliud Kipchoge over mijn lichaam lopen. De gedachte aan hoe het moet zijn om na jaren terug een plaatsje in de maatschappij te moeten zoeken jaagt heel eventjes plaatsvervangende angst aan. Al dan niet ongevraagd je leven op pauze te zetten is niet niks maar als je zelf niet op de play knop kan/mag drukken is het risico op fast forward groot. Ook het tegenovergestelde is niet uitgesloten, slow motion die je doet vastlopen.

Terwijl ik tijdens mijn loopje heel even mijn hoofd vrij spel geef in de gedachtengang begint het me te dagen dat ik bij het nieuws stil sta en tegelijkertijd voel ik hoe het terug verdwijnt. Het spreekwoordelijk ver van mijn bed nieuws passeert me niet meer zijdelings zoals voorheen maar laat me terug relativerend meevoelen. Het minder werelwijde nieuws die mensen in mijn omgeving treft doet me meevoelen maar blijft gelukkig niet ‘hangen’ wanneer het door me gaat.

Opnieuw iets wat in balans lijkt, zeg ik tegen mezelf op een bedenkelijk toontje. De gedachte dat de huidige rust in mijn leven eindig zal zijn, dringt zich op. Zonder deze te negeren, schuif ik het aan de kant in de vorm van glimlachend genieten van een avondje me-time, even zelf te kiezen om de pauze knop aan te zetten en morgenochtend al nagenietend terug op play te drukken.

Dankbaar voor wat is geweest, klein beetje angstig voor wat komt. Als je me vraagt kort te omschrijven hoe ik me nu voel, komt dit het meest in de buurt. Een verandering brengt namelijk heel wat emoties mee en die ontrafelen is vaak een onbegonnen taak. Maar praten, uithuilen en in mijn geval schrijven zijn de instrumenten om mee aan de slag te gaan.

In een jaar tijd kan er veel veranderen. Zo wist ik vorig jaar wel dat ik dingen moest aanpakken, in vraag durven stellen en misschien zelfs kleine aanpassingen doorvoeren. Ondanks dat sommige zaken verassend vlot gingen, moet ik toegeven dat klein niet altijd een synoniem is voor eenvoudig. En zo duurde het maanden vooraleer ik begon om het nodige te doen op werkvlak. Steeds met een hoop dat de verandering klein zou zijn. Maar hoe meer antwoorden er kwamen, hoe meer duidelijkheid ik mezelf moest geven. Als ik echt vooruit wil, echt mijn ambities wil najagen dan is de nodige verandering niet meer klein te noemen.

Het hoofdstuk op dat ene werk moest worden afgesloten, het bedrijf was net zoals ik veranderd in de loop der jaren. Mijn pad die ik echt wou inslaan leidde niet meer naar dezelfde bestemming die ik bij het begin voor ogen had. Na een aangekondigd afscheid dacht ik me dan ook te hebben voorbereid op mijn laatste dag. Niks bleek minder waar toen het doosje zakdoeken een onmisbare reddingsboei waren voor de vloedstroom van emoties. Maar verdrietig kan ik het niet noemen, eerder een rare mix van opluchting, dankbaarheid en een angstig verlangen. Opluchting dat het naar mijn gevoel, ondanks de moeilijkheden, mooi kon worden afgesloten. Dankbaar voor wat is geweest en dat de mooie herinneringen de bovenhand nemen maar vooral voor de mooie, ontroerende, soms onverwachte woorden van collega’s. Maar door de rotsvaste overtuiging dat de beslissing goed was, komt het verlangen naar de nieuwe start door sijpelen. Een kleine angst hoort er nu eenmaal bij, weet ik.

Buiten staat de winter dan wel voor de deur het voelt alsof mijn gevoel richting lente gaat. De gewoontes van rond de figuurlijke winterse haard werden te warm, de verstikkende hete vlammen overstemde het gevoel van de gezelligheid die een winterperiode zou moeten geven. De frisse lucht voerde me naar buiten om me te laten zien waarvoor ik de rolluiken neer had gelaten. Opgeven wat je kent, is op werkvlak dan wel klein voor de meeste mensen het is allesbehalve eenvoudig en dat maakt het voor mijn gevoel net iets groter. Het in toom houden van de “wat als?” gedachten vraagt even wat energie. Maar zoals de laatste weken bleek, kan ik terug vallen op de dingen die ik de voorbije maanden op mijn pad tegen kwam. Steeds meer en meer neemt de gedachte dat een nieuwe start de enige manier was om vooruit te gaan het over. De komende weken zijn zowel rust en inspanning gepland. En met geplande gaten in mijn agenda voor oplaadmomenten en met opgeheven hoofd maak ik van het ene mooie einde een ander mooi begin.

Enkele weken na de finish ben ik me steeds meer en meer bewust van de nieuwe IK. Bewust van mijn lichaam, mijn emoties, mijn gemoed, mijn omgeving…Wanneer ik de vraag krijg van de relaxatietherapeute hoe het het met mijn body en mind gaat is mijn antwoord dan ook heel snel gevormd.

Mijn body voelt in eerste instantie goed maar is minder immuun door de extreme prestatie waar het werd aan onderworpen. Ontstekingen, vermoeidheid, het ligt op de loer maar wordt snel opgemerkt en aangepakt. Mijn mind is daar de sterke factor in. Ik stel het me voor als een meer waar ik de zeemeermingedachten eindelijk kan laten doen want het water is helder. De zacht golvende ringen die worden gevormd zijn de wakkerhoudende activiteit in het rustige oppervlak. Ik weet dat de body gewoon wat tijd en zorg nodig heeft en zolang mijn mind zo helder is, sla ik niet in paniek.

Wanneer ik de auto instap blijft deze relaxerende sessie nazinderen in de vorm van een muzikaal dromerige klank. Het brengt me terug naar vorig weekend, een prachtig weekend. Stralende zon die de sluierwolken overtroefde op een dominerende blauwe lucht. Lekker eten met prachtige uitzichten gevolgd door zalige wandelingen in de oude straten, het rustige strand of de natuurrijke uitgestrekte landschappen. Drie historische plekjes in Bretagne die ons niet alleen deden genieten maar ook prachtige herinneringen meegaven. Het gevoel hebben dat je op water loopt werd er letterlijk gemaakt toen we een pad opgingen die door de zee traag werd blootgelegd. De verwondering van de mooie natuur toen we de mooiste schelpen op het strand zochten. De dromerige mijmeringen die we deelden bij het zien wegvliegen van een vogel die minuten lang dicht bij ons had gezeten. De meditatieve rust die de straatmuzikant ons bracht…

Diezelfde muzikant hoor ik terug in mijn auto nu. Zijn cd weerklinkt al sinds terugkomst. Het beeld van de gemaskerde man die op een soort vuurschalen licht kloppende bewegingen met zijn handen omtovert naar rustgevende klanken versterken het ontspannend meeslepend effect. Het is een donker, mysterieus figuur die heldere, duidelijke muziek maakt. Een tegenstrijdigheid die perfect past en een hele straat stil maakt. Terwijl ik het hoor, word alles in mijn hoofd op pauze gezet en waan ik mezelf op het grote, heldere meer, denkend aan niks anders dan de intense rust.

Anderhalf uur voor de start: de zenuwen bleven goed onder controle, tot nu. Als bubbels voel ik ze heen en weer gaan in mijn lichaam, van ingebeelde pijntjes tot een draaiende maag. Het enige zinnetje dat me helpt is “niet in mijn hoofd”. Ik zie die bubbels voor me en roep ze een halt toe wanneer ze mijn keel proberen te vullen. Ik duw ze naar beneden toe zodat ademen lukt en mijn hoofd fris en vrij blijft. Mijn lichaam is klaar, mijn hoofd ook…de visualisatie is mijn geheim wapen, het schrijven mijn uitlaatklep. Tijd om me klaar te maken voor de start.

Een kleine 24 uur na de finish: Ik haalde het, schreef in mijn hoofd ieder moment op maar na de finish was ik te moe om het effectief nog te doen. The day after zijn mijn voeten zichtbaar kapot gelopen, ik ben nog steeds fysiek heel moe, mijn lichaam voelt alsof ik het steeds weer tegen een muur heb aangegooid maar de pijntjes vervagen in het niks bij hoe sterk en wakker mijn gedachten zijn. De muur brak, ik niet…

De start: ik lijk kalm en concentreer me volledig op mijn bubbel, denk nog niet verder dan de startboog waar ik onder moet en wacht met mijn beste geduld. De brandende zon drukt maar ik schuif mee met de groep enthousiaste deelnemers tot mijn benen een automatische looppas vormen. De eerste kilometers gaan te goed, te snel, te warm en ik roep mezelf een eerste halt toe. Mijn tred vermindert maar mijn hartslag niet, mijn focus vermindert maar mijn angst niet.

De eerste helft: rond kilometer 8 merk ik ze op, ze heeft nummer 173a en zit me achterna. Ze aast op IK en haar negeren vraagt een energie die ik haar liever niet geef. Het gevecht is gestart, het wordt zwaar en tegen kilometer 18 zit ze me op de hielen, fluistert ze in mijn oor. En dan gebeurt iets vreemds, niet in mijn hoofd maar in de keiharde realiteit hoor ik een passant zeggen “da wilt een marathon lopen en da’s niet getraind”. Ik lach, want wie het ook was , zijn uitspraak uit onwetendheid verlegde mijn gedachten, mijn focus. Ik denk aan mijn man, mijn kindjes die aan de finish zullen staan. Aan mijn vriendinnen waar ik zoveel steun aan heb, mijn mama die de voor en nazorg in goeie banen bracht en zoveel meer maar vooral ik denk aan IK en prijs me gelukkig dat ik de kans heb om dit te doen. Mijn waarom speelt door mijn hoofd als een mooi herkenbaar lied, mijn eerste muur is over.

Aan 23km komt een fietser naast me rijden. De groene vlag, dat ik als allerlaatste zou eindigen had ik voorspelt en dat ik het niet erg zou vinden ook. 173a haalt me in en ik laat haar…

De 2de helft: de fietser vraagt of het lukt en zonder veel woorden helpt hij me door er gewoon te zijn. Er komen tegenliggende lopers die me stuk voor stuk een oppepper geven, onbekende supporters roepen me moed toe, de bevoorradingsposten geven me niet alleen drank maar ook een snelle peptalk. Samen met de fietser helpen ze me vooruit en eenmaal ik het bord van de 30km tegenkom, merk ik een kracht die van binnen komt. 173a hebben we niet gekruist maar IK weet dat ze er niet meer is. Ze was de laatste maanden een schim uit mijn verleden en nu is ze nergens meer te bespeuren.

Finish: maanden visualiseerde ik me dit moment. Nog 2 te gaan, ik haal het nu zeker. De gietende regen voelt zalig, ik geniet. De adrenaline giert door mijn lijf en onverstoord pomp ik alles wat ik in me heb tot mooi gevormde passen. Net voor de laatste 500m staat iemand me op te wachten van de organisatie. Hij spreekt me moed in, stelt me gerust dat mijn man en kids er staan, dat hij iedere loper over de finish wil helpen en hij loopt een stukje mee. De eindmeet komt dichter, de organisatie laat me gaan en ze geven me de finish waar ik van droomde terwijl mijn kindjes naast me komen gelopen. Tranen van geluk, van trots, van dankbaarheid mengen zich met de regendruppels op mijn wangen. Mijn kids, mijn man, mijn mama…ze vliegen rond mijn nek. Mijn vrienden en mijn metekindje volgen. Ze weten hoe ik me voel, waarom dit zo belangrijk is, ze weten dat dit me niet alleen fysiek maar vooral mentaal heeft veranderd. Het voelt als een bubbel vol liefde met, voor en door hen. IK deed het, voor mezelf, door mezelf maar ook dankzij hun.

The days after: Er valt een moeheid over me die ik niet ken, pure fysieke vermoeidheid. De stijve billen, de blaren op mijn voeten en de 2 vermiste teennagels bevestigen het bij iedere stap maar mijn hoofd is wakker zoals nooit tevoren, fris en helder en vooral bewust van het feit dat mijn lichaam rust vraagt. De euforie is snel gestabiliseerd, de ontstane kracht nog meer bevestigend. Nederig maar trots, meevoelend maar zelfbewust. De definitie van positief egoïsme is gevormd.

Wat voor mij begon als werken aan mijn fysiek herstel werd zoveel meer, het zet de de toon van de vernieuwde IK waar de laatste maanden zo hard werd aan gewerkt, het is de kers op de taart die eindelijk in balans lijkt te staan. Meer bewuster, meer rustiger, terug echter, niet ik en toch weer wel. 173a is me na de marathon niet meer achterna gekomen, haar sporen zijn dan wel terug te vinden in mijn verleden, in mijn heden is ze verdwenen en zonder te ver vooruit te kijken hoop ik ze in de toekomst niet meer te zien.