De stilte in de stad, levend in zijn kalmte. Glanzend in zijn rust, remmend in de vlucht.
Geef moed, hou hoop.
Zoek schoonheid in ’t donkere licht.
Vind rust in een traan en troost in een lach. Stap door zonder haast, kijk rond je verbaasd.
Geef moed, hou hoop.
Vind de schoonheid die aan de andere kant van ’t donkere ligt.

Mag het? De meest gestelde vraag in mijn hoofd de voorbije weken. Het gevolg van twijfel, onduidelijkheid en zo nu en dan wat angst maar ook van puur genot en dankbaarheid. De onzichtbare vijand zaaide angst maar het collectief gevoel maakte het hanteerbaar. De fases die we nu zijn ingegaan maken pijnlijk duidelijk dat de solidariteit vervaagt en ieder gaat zijn in eigen tunnel in op zoek naar hun eigen lichtpuntje die het einde van deze periode aankondigt.

Velen zoeken duidelijkheid, vol wantrouwen scrolt men door de nieuwsberichten hopend iets te vinden voor hun eigen specifieke situatie. De halve regels ombuigen naar een goed georganiseerd huishouden, creëert dan ook bij velen wat speelsheid bij het maken van de puzzel. Speelsheid die ontmond in een al dan niet vaag schuldgevoel omdat er opnieuw te veel ballen in de lucht moeten worden gehouden. Beperkt in de oplossingen moet je creativiteit aan de dag kunnen brengen terwijl je net als vele anderen uitgeput bent en toch probeert alle regels te volgen. Maar mag het wel? Mag je moe zijn, mag je heel even zakken in je angst, mag je het even niet meer zo helder zien. Wel JA, dat mag dus laat de angst, de onzekerheid maar even zegevieren.

Mag het ook in de andere richting? Dankbaar voor de vertraging die heel even de maatschappij leek te domineren. Zo hard genieten van de kleine dingen dat je even wegdroomt naar een wereld waar niks anders bestaat dan de zon op je snoet, het gras onder je voeten en de warmte van je gezin. Heel even niet stilstaan dat er ook zijn die het veel minder goed hebben maar gewoon in het nu, genieten van onze eigen comfortabele bubbel. Mag het? Ben ik dan wel solidair genoeg, meelevend en flexibel genoeg om terug mee te draaien in de volgende fase. Mag de maandagblues zich net iets meer aftekenen na een weekend waar je nogmaals beseft hebt waar het echt om draait? Mag ik mij gelukkig voelen in een wereld waar onwetendheid en onzekerheid troef is. Wel JA, dat mag. Want de schoonheid van het onbekende wordt niet altijd overschaduwd door de angst. Als je dat inziet overstijg je de angst, ookal is dat maar voor even.

“Nature just hit the reset button” het is 1 artikel van de meer en meer opkomende positieve conclusies die uit deze crisis kunnen worden getrokken. https://www.mamamia.com.au/pollution-decrease-due-to-coronavirus/

In de video “thank you coronavirus” wordt zelfs nog een stapje verder gegaan maar ik durf toegeven dat dit gevoel van dankbaarheid, de schoonheid van verbondenheid sterker en sterker wordt. https://youtu.be/sgm9E_cmvWA

Terwijl sommigen misschien gewoon de dagen aan het aftellen zijn tot het dagelijkse leven terug kan worden opgenomen, is er gelukkig ook bij sommige de hoop aan het groeien dat het nooit meer zal worden zoals voorheen. We worden verplicht te vertragen, verplicht om onze aandacht intern te gaan richten en te beseffen wat echt belangrijk is. Soms door er plots dagelijks mee te worden geconfronteerd, soms door het net keihard te moeten missen.

Ikzelf drukte bijna anderhalf jaar geleden op mijn eigen reset button en stelde vast dat het steeds weglopen van mijn interne storm, gigantische schade had veroorzaakt. Net zoals sommige nu, kwam ik toen mezelf tegen en was het niet zo’n mooi zicht. Mijn tip: loop er niet van weg maar ga aan de slag. Neem rust om goed te observeren wie je echt bent, wat je echt voelt. Geef jezelf tijd om de chaos op te ruimen en zelf conclusies te trekken. En uiteindelijk, zet door, doe wat moet om jezelf weer gelukkig te maken want pas dan kan je ook anderen gelukkig maken.

Het is cliché, velen gaven reeds dezelfde tips maar tussen het zeggen en het doen ligt een enorme kloof. Want het eerste wat moet is rust en in de hectische dagelijkse sleur die we kenden was dit nu eenmaal “not done”. Of je deed door tot je opgebrand was of je werd als egoïstisch bestempeld. In deze perceptie komt het virus van pas. Voor een aantal mensen wordt de rust ongevraagd binnen geloodst. Voor anderen is dit de eerste confrontatie met wat het maatschappelijk tempo wordt genoemd. En het gemis naar dat tempo kan zich uiten in allerlei emoties, van frustraties tot gelatenheid. Laat het allemaal toe, wees bang, boos, verdrietig,… laat het uit je systeem komen maar waak over hoe respectvol je dit doet.

Uiteindelijk brengen deze emoties je bij verveling, voeg er 1 “l” aan toe en je krijgt vervelling. Het klinkt raar en vies maar het staat voor alles wat je van je afgooit, alles wat je loslaat. Het brengt je nieuwe inzichten, creativiteit en het stelt je in staat om dingen te veranderen vanuit en voor jezelf maar het komt iedereen rond je ten goede.

Het is een soms pijnlijke weg maar hou in gedachte dat je het geluk hebt om in een lagere versnelling mee te draaien in deze vreemde tijden, anderen zitten net een versnelling hoger. Over hen kan en mag je je zorgen maken maar zorg in eerste instantie voor jezelf. Wees dankbaar voor de inspanning van anderen maar ook voor wat er bij jezelf overblijft als alles rondom je verdwijnt want dat is de essentie van je leven. En hoop dat het nooit meer zal worden zoals voorheen.

Balans, het komt telkens daar op neer. Maar het is dezer dagen niet steeds zo eenvoudig. Het lijkt dat na een weekend waar de vertraging van de maatschappij lonkte in 1 veeg weg is op maandag. Alsof het egoïsme komt bovendrijven omdat ons luxe leventje wordt bedreigd.

Mijn kids snappen het niet zo goed. In hun hoofd is het eenvoudig, iedereen enkele weken thuis en tis opgelost. Dat het niet zo eenvoudig is begrijpen ze nog als het over zorg of voeding gaat maar alles wat daarbuiten valt, botst op hetzelfde argument. Als de lessen kunnen worden opgeschort dan kan een kledingwinkel, sommige fabrieken enzo dan toch ook even worden stop gezet. De eenvoud haalt het en met een dooddoener zoals “zo gemakkelijk is het niet” stopt de discussie want ook ik moet vertrekken naar mijn werk.

Het zindert na, ik werk niet in de zorg noch heeft mijn werk iets met voeding te maken en toch ga ik plichtsbewust aan de slag. Met een dubbel gevoel weliswaar, de eenvoud komt uit een kindermond samen met de waarheid. Ook ik weet wat dat wat ik zou moeten doen niet strookt met wat ik werkelijk doe. Want na deze crisis wil ik nog verder kunnen werken zonder schuldgevoel en in tijden van crisis wil ook ik geen al te groot loonverlies lijden door onbetaalde afwezigheden. En dan dwarrelen mijn gedachten naar de kleine zelfstandigen die niet eens de keuze hebben…

Ik weet het even niet meer en kan alleen maar besluiten dat heel veel van ons uit angst en egoïsme handelen. Volgend op wat op een “niveau” boven ons wordt gedaan. 2 zaken die ik zo verfoeilijk vind, negatief egoïsme en het spreken over maatschappelijke niveau’s en dat vanuit het gevoel dat ik niet anders kan of niet anders durf. Bang, boos, ontgoocheld, bedroefd maar het is ok om even de balans te verliezen. Het even niet meer weten, het bang zijn voor de gevolgen, het ingaan tegen je overtuiging…ik denk dat dit ook op ieder niveau zich aan het afspelen is. Dus zoals zovelen wacht ik op de orders van bovenaf terwijl ik de balans tussen kalmte en realisme probeer te houden en die af en toe dus eventjes serieus wankelt.

Ik moet toegeven, ik heb het lang onderschat dat corona virus. Het bewijs dat mijn relativeringsvermogen wel ok is, misschien iets te ok dus. Pas donderdag besefte ik dat het menens is, net voor alles hier op slot ging.

De maatregelen die ik hoorde deden me wankelen, toegegeven vooral omdat er zoals bij iedereen toch wel wat praktische problemen waren. Maar tegelijkertijd zag ik ook het voordeel. Vele mensen worden verplicht om stil te staan bij waar het omdraait. De malemolen wordt gestopt op dagelijks niveau, jammer genoeg is er een overdrive op zorgniveau nu.

Diegene die, net als ik, niet in de zorg of winkel of transport of een andere essentiële sector werken mogen zich gelukkig prijzen. Leuke uitjes cancelen is niet erg, een opvangprobleem heeft meer omvang maar het kan dus wel erger denk ik dan. En toch lijken velen te vergeten dat hun rol makkelijk en eenvoudig is tegenover de rol van anderen.

Ik kan alleen hopen dat het ligt aan de disbalans die wordt ervaren. Want dat kan rare dingen teweeg brengen. Enerzijds heb je mensen die in overlevingsmodus gaan, vechten of vluchten. Heel beangstigend want het maakt hen letterlijk wild en hondsdol. Anderzijds zijn er ook die eerder in musketiersmodus gaan, 1 voor allen en allen voor 1. Dat contrast kon ik moeilijk bevatten, het bracht me ook even in disbalans.

Al duurde dat niet lang. Wanneer ik tijdens een wandeling in een zalig rustige stad opmerk dat mensen genieten van de kleine dingen, dat het samenzijn met mijn gezin nog meer deugd doet en niks eventjes van “moeten” aanvoelt moet ik toegeven dat ik van dit kantje keihard geniet. Mijn focus ligt daarop en zonder de harde realiteit te negeren weet ik, ik ben bij de groep met de makkelijkste rol. Ik mag dankbaar zijn en genieten van mijne zetel. Alleen daardoor help ik iedereen rond mij, simpeler kan niet. Dus ook IK vraag, doe niks want zo doe je ook iets.

Een 2de storm, exact een week later. Je zou bijna denken dat er “andere” krachten mee gemoeid zijn. Bij de vooruitzichten van Ciara werd ik direct herinnerd aan de “vreemde storm ” https://projectik.home.blog/2019/03/11/vreemde-storm/.

Met een glashelder hoofd kon ik mijn angstig lichaam nu veel beter de baas. Mijn afkeer voor wind is dan wel getemperd, de effecten zijn duidelijk niet enkel in mijn hoofd. Een kolkend gevoel draait zich vanuit mijn buik naar boven toe. Het snoert mijn keel toe waardoor ademen net nog lukt. Maar ik ga door, met de nodige comfort zorg ik voor mezelf. Een lange ochtend, een aangename babbel, een momentje voor mezelf maar ook momentjes met diegene die me begrijpen…mijn pre-angst voor Ciara was groter dan nodig.

Bij dit schrijven, raast storm Dennis woelig verder. Maar ik wankel niet, ik ging er niet omheen maar er ook niet middenin. Met een klein sprankeltje nieuwsgierigheid ging ik naar buiten. Mijn oog houdend op lichte, losse dingen liet ik de wind om me heen razen. De wind rondom mij, niet door mij. De onrust omzetten naar rust, laten komen wat komt, ontdekken van wat in me leeft.

Het is nog klein, pril maar ik noem het mijn innerlijke kracht. Het bracht me al naar plaatsen, het gaf me al momentjes, het leerde me genieten en het liet me vinden wat niet gezocht moest worden. Mijn creativiteit wordt erdoor geprikkeld, mijn spirit word erdoor aangewakkerd. Bij ieder nieuwe stap op het onbekende weet ik dat mijn angst soms onverwacht als een obstakel tevoorschijn kan komen maar meer en meer ga ik in die kracht staan die me zegt dat het onbekende me doet ontdekken en verwonderen, dat het net dat is die me doet doorgaan. Dus een storm zo nu en dan neem ik erbij en buig ik om tot een extra rustmoment.

Het is exact 1 jaar geleden dat ik werd geïnspireerd om te schrijven. De dag erna begon ik meteen, zonder plan, zonder doel. Onwetend dat ik een jaar later terug zou dromen over wat de toekomst brengt. Op zoek naar mezelf, naar zelfzorg, naar wat ik omschrijf als positief egoïsme.

Heb ik het gevonden? Ja! Maar het is geen eindpunt. Project IK betekende een wederopbouw van mijn eigenheid en is vandaag klaar om te starten. Aan zaken die al dan niet vaag gepland zijn maar ook klaar om onbekende paden te verkennen. Met een cognitieve denkwijze en een intuïtieve handeling ben IK nieuwsgierig naar morgen, dankbaar voor gisteren en geniet ik van vandaag.

De oude ik is echter niet weg. Ze is en blijft een deel van me, een deel die me vorig jaar naar dit toe bracht. IK wou haar eerst niet, kon haar fouten niet vergeven en haar gebreken niet vergeten. Maar nu sluit ik haar in mijn armen, ik vergeef en ik vergeet want de stem van de vroegere ik reist met me mee als waakzaamheid. Wanneer mijn gedachten te luid zijn, te ver voor of achteruit dwalen of te warrig zijn, weet IK dat ze roept. Mijn vroegere ik is mijn alarmsignaal die aangeeft dat het tijd is voor rust, voor stilte, voor orde in dat hoofd van me.

En nu? Projectik stopt dus niet, af en toe moet er nog iets bijgewerkt worden. Al besef ik dat mijn plannen op schrijfgebied verder groeien dan deze blog, zo nu en dan zal ik toch nog terug komen naar de basis. En ookal heb ik geen voornemens voor dit nieuwe jaar, net zoals ik hoopte ooit een marathon te lopen heb ik terug een hoopvol iets. Minder fysiek belastend dat wel maar tijdrovend des te meer. Het startschot is gegeven, de woorden zullen voorlopig nog enkel voor mij vloeiend over mijn scherm glijden maar ooit hoop ik te kunnen zeggen dat mijn eerste boek een feit is.

Never stop dreaming! Het doet me even denken aan de film die ik onlangs opnieuw bekeek. The greatest showman! Het verhaal over hoe ver dromen je kunnen brengen maar ook over hoe hard je kan botsen wanneer je te snel droomt. Hoe ver iemand kan gaan voor men beseft dat men te ver is gegaan. Tot je enkel nog terug naar jezelf kan, naar de basis. Als je dat uiteindelijk doet, lijkt het soms alsof je een stap terug zet maar in werkelijkheid brengt het je dichter bij datgene waar iedereen naar zoekt. Geluk!

De tekst van het lied op het einde vat alles mooi samen. En zelfs na ontelbaar keer dit lied te horen krijg ik nog steeds kippevel. Een volledige tekst hier delen deed ik nog niet maar deze verdient het des te meer:

I saw the sun begin to dim
And felt that winter wind
Blow cold
A man learns who is there for him
When the glitter fades and the walls won’t hold
‘Cause from then, rubble
One remains
Can only be what’s true
If all was lost
Is more I gain
‘Cause it led me back
To you

From now on
These eyes will not be blinded by the lights
From now on
What’s waited till tomorrow starts tonight
Tonight
Let this promise in me start
Like an anthem in my heart
From now on
From now on

I drank champagne with kings and queens
The politicians praised my name
But those are someone else’s dreams
The pitfalls of the man I became
For years and years
I chased their cheers
The crazy speed of always needing more
But when I stop
And see you here
I remember who all this was for

And from now on
These eyes will not be blinded by the lights
From now on
What’s waited till tomorrow starts tonight
It starts tonight
And let this promise in me start
Like an anthem in my heart
From now on
From now on
From now on

And we will come back home
And we will come back home
Home, again!

De jaarlijkse woorden die dezer dagen alom worden gebruikt, doen me afvragen of er zoiets bestaat als allejaars in plaats van alledaags. Maar toch wil ik afsluiten met iedereen veel “Geluk” te wensen voor dit nieuwe jaar. Soms te vroeg of net te laat, soms uitgebreid of soms vluchtig gezegd maar wat mij betreft altijd oprecht.

De laatste dag van dit voor mij speciale jaar. Het doet me voorzichtig uitkijken naar de volgende jaren. Wetende dat er ups en downs zullen komen, denk ik aan de mooie woorden van een voor mij belangrijk persoon. Je hartslag wordt weergegeven met pieken en dalen, zo weet je dat je leeft. Een rechte lijn daarentegen…

Of zoals ik het aan mijn kids uitleg. Denk aan de film Inside Out! Welk gevoel staat aan het stuur? Is het verdriet? Laat het toe maar hou in het oog dat het zich niet aan de kant laat zetten door boosheid of een ander gevoel. Troost het met logica en realiteit. Is het blijheid? Laat het maar hou in het oog dat het de andere emoties niet aan de kant schuift. Toon het af en toe de realiteit. Zo onstaat dankbaarheid.

Het maakt me dan ook blij dat ik met dit gevoel mijn jaar kan afsluiten. Een jaar met talrijke memorabele momenten en met heel veel liefde en vriendschap voor iedereen die op hun eigen manier me hielpen. Heel vaak zonder dat ze het zelf weten. En vooral met veel liefde voor mezelf en dankbaarheid voor mijn misschien niet perfecte maar wel prachtig leventje.

Hoe je het eindejaar doorbrengt, of je er wel of niet ten volle kan van genieten, of het nu veel betekent voor je of niet, vergeet niet om te zien, te voelen wie je bent, wat je hebt, waar je bent en koester het. Want ookal lijkt het niet veel, het is waarschijnlijk onbetaalbaar.

En voor wie het echt niet gaat, vergeet niet…

Met gesloten ogen en een opperste concentratie geef ik me volledig over aan wat komt. Mee met iemand die me door en door kent, die ik vertrouw naar iemand die ik niet ken, iemand die ons iets zal bijleren in een workshop over chakra’s. Het spirituele aspect maakt me aanvankelijk wat schuchter, wat geremd maar algauw besef ik dat er niks verkeerd kan gaan en ik laat me leiden door mijn eigen gedachten, die blijkbaar op zoek gaan naar de connectie met mijn emoties.

Ik luister, ik voel, ik leef mee en ik leer. Een draaiende golf van emoties doet me letterlijk wankelen en trillen maar mijn voeten duwen stevig in de grond. De warme gloed achter mijn ogen duwt een zondvloed naar buiten, tranen van ontroering maar geen verdriet. Een gevoel van vurigheid borrelt op en het voelt alsof ik troetelbeergewijs een lichtend vuur vanuit mijn hart laat stralen. De onbekende stem achter me begeleid me, stelt me gerust maar stelt ook vragen. Mijn keel versmoord ieder woord en hakkend en plakkend probeer ik uit de drukken wat ik voel. Maar tijd en woorden schieten tekort…

Uitgeput, doodmoe maar met een intense gelukzaligheid sluit ik de avond af. Het duurt even voor ik besef wat er zich afspeelde. Na mezelf te verliezen, mezelf terug te hebben gevonden voelt het alsof ik aan mezelf een schouderklopje gaf. Na het fysieke en mentale herstel, kwam ik nu pas op het punt waarin ik mijn emotionele ik omhelsde. De cognitieve manier van denken die ik ontwikkelde wil ik laten samensmelten met mijn intense voelskracht die ik van nature altijd al had. Het klinkt zweverig maar mijn nieuwsgierigheid naar mijn spiritualiteit groeit.

De memorabele kantelmomenten dit jaar waren blijkbaar nog niet volledig. Na een woelige nacht doe ik iets waar ik al enkele weken over twijfelde. Niet meer registreren van wat mijn lichaam dag en nacht doet, hoeveel stappen ik zet, hoe veel en hoe snel ik sport. No more, het pure genieten hoeft voor mij niet meer te worden gedigitaliseerd. De jacht naar kudos, de competitie met mezelf…ik beleefde het en liet het bewust toe. Maar sinds mijn marathon merk ik een verandering die ik nog niet kon benoemen, sinds vandaag heeft sporten op gevoel en gezond verstand mijn voorkeur. Sinds vandaag zijn mijn beide polsen naakt en onbedekt.

Het lijkt iets banaal maar het symboleert mijn tevredenheid over mezelf. De ondergang van een drang naar erkenning of zoiets. En tegelijkertijd worden op andere vlakken dingen aangewakkerd, benieuwd wat het met zich meebrengt maar zonder verwachtingen lijk ik een nieuw pad te gaan bewandelen. Waar het me brengt weet ik niet maar mijn ervaring leerde me al dat een weg zonder aanwijzingen je naar de mooiste bestemmingen kan brengen.

It’s the most wonderful time of the year…het is 1 van de kerstliedjes die de laatste dagen weerklinken. Helemaal ongelijk heeft Andy Williams niet maar het feit dat deze periode donkerte meebrengt kan niet worden genegeerd.

De mooie lichtjes waaronder gezellig gekeuvel gaande is, brengt soelaas. De andere zijde is drukte. Een energiegevend loopje, een wandelingetje in het bos kalmeert de zintuigen maar het gure weer en het te weinig zonlicht tempert de goesting. Hartverwarmende acties tonen een blijk van samenhorigheid, die hopelijk binnen enkele weken niet terug in de vergeetput geraakt. De meest wonderlijke tijd lijkt ook de meest tegenstrijdige tijd.

Maar ik heb er zin in, dat wel. Gezelligheid, samen zijn met familie en vrienden, het hoeft niet alleen op het einde van het jaar. Maar de magische sfeer waarin iedereen wordt ondergedompeld heeft een extra glanzend kantje. Heel vaag ontstaan plannen voor het komende jaar, de ambitie moet nog aan de realiteit gekoppeld worden maar het dromen laat ik even zegevieren. We zien wel…

Een tv programma over mensen die terugkijken naar hun voorbije jaar triggert me om hetzelfde te doen. En met een opgegeven hoofd, zonder enige twijfel kan ik zeggen dat mijn jaar echt MIJN jaar was. Een heftig traject met de focus op herstel, fysiek, mentaal en emotioneel. Trots op het wonderbaarlijke parcours die ik onwetend opging, op het harde werk die werd geleverd om het pad te plaveien, op de steunpilaren die me aanmoedigden door te gaan, op mijn symbolische marathon, op het mooie resultaat, op IK ❤

En dan weerklinkt een lied in mijn hoofd die aansluit bij hoe ik me voel, een tekst die herkenbaar is. Het afgelopen jaar was ik verwonderd over hoeveel mensen een vorm van herkenning vonden in wat ik zei, wat ik schreef. Soms expliciet gezegd maar soms ook door de sprekende lichaamstaal. Het is hoe dan ook iets waar ik heel dankbaar voor ben. Dus aan wonderbaarlijke jij: bedankt en geniet van deze tijd ❤